«معده خانه­ي هر دردي است و خودداري از خوردن، بالاترين داروهاست. پيامبر اكرم-صلي الله عليه وآله-روزه گرفتن، علاوه بر فوايد معنوي، فوايد بهداشتي ارزشمند و فراواني به همراه دارد. روزه، دستگاه­هاي بدن را از خستگي مداوم رها مي­سازد و عمر را طولاني مي­كند. هم چنين به جسم نشاط تازه­اي مي­بخشد و انسان را از كسالت و سستي مي­رهاند. روزه با از بين بردن چاقي، انسان را از بيماري­ها آزاد مي­سازد.

دكتر آلكسيس كارل در كتاب انسان موجود ناشناخته مي­نويسد: «با روزه­داري، قند خون در كبد مي­ريزد و چربي­هايي كه در زير پوست ذخيره شده­اند و پروتئين­هاي عضلات و غدد و سلول­هاي كبدي آزاد مي­شوند و به مصرف تغذيه انسان مي­رسند». وي مي­گويد: «لزوم روزه­داري در تمام اديان تأكيد شده است. هنگام روزه­داري، ابتدا گرسنگي و گاهي نوعي تحريك عصبي و بعد ضعف احساس مي­شود، ولي در عين حال كيفيات پوشيده­اي كه اهميت زيادي دارند به فعاليت مي­افتند. تمام اعضاي بدن مواد خاص خود را براي نگهداري تعادل محيط داخلي و قلب قرباني مي­كنند و به اين ترتيب روزه، تمام بافت­هاي بدني را مي­شويد وآن­ها را عوض مي­كند».

انسان در وقت گرسنگي ملايم، داراي عواطف رقيق­تر، هوش و حواس بيدارتر، فكر روشن­تر و روان­تر، ذوقيات لطيف­تر و غيرت بر­اگيخته­تر مي­باشد.شهوت جنسي و حالات عصبي نيز در اين موقع ضعيف­تر است و حالات روحي خيلي نوراني­تر و حضور قلب بيشتر مي باشد».

پروفسور كاپو معتقد است: «رژيم­هاي روزه­داري كه پزشكان معروف آن را معمول كرده­اند و از آن پيروي مي­كنند بر اين اساس نهاده شده است و اين موضوع را به صحت و ثبوت مي­رساند كه «انسان قبر خود را با دندان­هايش مي­كَند. هر مرضي در اثر مسموميت شديد يا خفيفي است كه در بدن پيدا مي­شود».

انديشمندي به نام ساوارن نيز مي­گويد: «حيوان مي­چرد و انسان مي­خورد. تنها مرد عاقل و فرزانه مي­داند كه چگونه بخورد».

روزه، يعني عدم خوردن براي يك روز كوتاه به منظور كمك كردن به بدن در امر خانه تكاني. با يك دوره استراحت غذايي مي­توان بار تحمل شده به دستگاههاي گوارش را كم كرد و كبد را آماده ساخت تا به وظايف تصفيه خون و سم زدايي از بدن به نحو مطلوب بپردازد. از اين روست كه رسول گرامي -صلي الله عليه وآله- مي­فرمايند: «روزه بگيريد تا سالم بمانيد». امام علي -عليه السلام- مي­فرمايند: «روزه گرفتن يكي از دو[سبب] سلامتي است». با توجه به اين روايات ارزشمند امروزه دانشمندان به تأثير شگرف روزه داري براي سلامت انسان پي برده­اند.

دكتر كاريوني آمريكايي مي­گويد: «هر شخص بيماري بايد در سال، مدتي از غذا پرهيز كند، زيرا مادامي كه غذا به تن مي­رسد، ميكروب­ها در حال رشدند، ولي هنگامي كه از غذا پرهيز شود ميكروب ها رو به ضعيف شدن مي­روند».

دكتر گوئلپا فرانوسي نيز مي­گويد: «چهار پنجم بيماري­ها از تخمير غذا در روده­ها ناشي مي­شود كه همه با روزه اصلاح مي­گردد».

هم چنين دانشمندي روسي به نام آلكسي سوفورين مي­نويسد: «درمان از طريق روزه ، فايده­ي ويژه­اي در كم خوني، ضعف روده-ها، التهاب بسيط و مزمن دمل­هاي خارجي و داخلي، سل، رماتيسم، بيماري­هاي چشمي، مرض قند، بيماري­هاي كليه و… دارد. معالجه از طريق امساك اختصاص به بيماريهاي فوق ندارد بلكه بيماري­هايي كه مربوط به اصول جسم انسان است و با سلول­هاي اساسي جسم آميخته شده است همانند سرطان­، سفليس، سل و طاعون را نيز شفا مي­بخشد».

با تأمل در اين سخنان چنين به نظر مي­رسد كه روزه­داري مسلمانان در ماه مبارك رمضان، علاوه بر اجر معنوي، نقش مؤثري در تضمين سلامتي آنان دارد. از اين رو توصيه شده است اگر به سلامتي و نشاط خود در تمام طول سال مي­­انديشيد، حداقل هر ماه چند روز را روزه بگيريد تا سالم بمانيد. 

فصلنامه هدي، شماره هفتم، ص40