« زینب فقیهی» مدیر حوزه و استاد دانشگاه اظهار داشت: انسان و زندگي مفاهيمي هستند كه هرگز از يكديگر جدا نمي‌شوند پس تا انسان هست، بايد زندگي كند. بشر در جستجوي خوش‌بختي است و در پي آن است كه به زندگي رضايت‌مندانه دست يابد. رضايت خواهي ويژگي فراگير تمام انسان‌ها است. رضامندي بستر موفقيت و كام‌يابي است. بدون رضامندي امكان پيشرفت و موفقيت وجود ندارد.
وي افزود: انسان‌هاي موفق كساني هستند كه با زندگي خود مشكلي ندارد نه اينكه در زندگي مشكلي ندارد. مشكل داشتن در زندگي يك چيز و مشكل داشتن با زندگي چيز ديگر است. در بيشتر موارد انسان‌هاي موفق با مشكلات زيادي دست و پنجه نرم كرده‌اند؛ اما احساس نارضايتي از زندگي نداشتند. رضامندي از زندگي يكي از رازهاي ناشناخته‌ي زندگي انسان‌هاي موفق است.
خانم فقيهي بيان كرد: بسياري از افرادي كه به امكانات خوش‌بختي دست مي‌يابند ولي احساس خوش‌بختي را تجربه نمي‌كنند و برعكس، بسياري از كساني كه فاقد امكانات خوش‌بختي‌اند، از احساس رضايت از زندگي برخوردارند. به نظر مي‌رسد ميان تمكن مالي و رضايت از زندگي رابطه‌ي علت و معلول برقرار نيست.
وي افزود: اگر نگرش انسان به زندگي واقع گرايانه باشد، انتظارات او از زندگي نيز واقع گرايانه خواهد بود و در پي آن، احساس او از زندگي نيز واقع بينانه خواهد شد. هماهنگي انتظارات با واقعيت‌ها، كلان شرط شاد زيستن و رضايت از زندگي است. مصيبت‌ها و بلاها از زمينه‌هاي بسيار مهم در نارضايتي است. اندوه و افسردگي و نارضايتي از پيامدهاي بلاهاي زندگي به شمار مي‌روند. امام علي(ع) مي‌فرمايد: هر كس دنيا را بشناسد از بلاهاي آن اندوهگين نمي‌شود.
مدير حوزه خاطر نشان كرد: معمولا اين‌گونه مي‌پنداريم شادماني و رضا‌مندي، ضد سختي و گرفتاري است اما اين تصور نادرست است هيچ تلازمي ميان اين دو برقرار نيست. پس مي‌توان در ميان مشكلات و سختي‌ها، خرسند و شادمان بود. رضايت از زندگي را با بازنگري در تفكرات و اصلاح آن‌ها مي‌توان به دست آورد. واقعي شدن تفكرات به واقعي شدن انتظارات منجر مي‌شود و همين امر، كلان شرط شاد زيستن و رضامندي از زندگي است.