چشم داشت اما با کاغذی کوچک در دست سر گردان و بی هدف در خیابان های خلوت می گشت و به دنبال چشمی بینا بود تا سر نوشته های کاغذ را که چیزی از آن نمی فهمید بگشاید خسته و در مانده کوچه های تاریک و خلوت را پشت سر می گذاشت تا با سوادی را بیابد زانوان فر توتش دیگر توان نداشت در گوشه ای نشست و ناگاه کودکی دبستانی پیش پایش سبز شد و نوشته های تکه کاغذ را برایش خواند سرش را از خجالت پایین انداخت و بر سن کم آن طفل غبطه و بر عمر هدر رفته خود حسرت خورد سر گردانی یک عمر کلافه اش کرده بود تصمیم خود را گرفت و صبح فردا به جمع بینای دوستان پیوست .