از آغاز تاريخ همواره دو نوع سياست جريان داشته است: يكي سياست الهي بر پايه توحيد و همبستگي به رهبري پيامبران و ائمه (عليهم السلام) و عالمان راستين و ديگري سياست طاغوتي بر پايه شرك و تفرقه و جدايي به رهبري زمامداران طاغوتي و شيطاني. به همان اندازه كه حيات و بقاء حكومت اسلامي و مردمي به توحيد و همبستگي مردم بستگي دارد، حكومت طاغوتي به تفرقه و جدايي ميان مردم وابسته است. امروز استعمار گران با اعمال سياست­هاي شيطاني مي­كوشند تا با تبليغات وسيع توحيد و همبستگي مسلمانان را از بين برده و ميان امت اسلام به ويژه شيعه و سني تفرقه افكنند.

فجائع و ظلمهايي كه در طي قرون اخير بر ملتهاتي مسلمان از سوي قدرت­هاي بزرگ صورت گرفته، بر ضرورت وحدتي فراگير در ميان صفوف مسلمين ترديدي باقي نگذاشته است. مسئله اتحاد جهان اسلام را نه تنها به صورت يك فضيلت، بلكه به عنوان يك ضرورت تأكيد و تأييد مي­كند. تا آنجايي كه به جرأت مي­توان گفت اگر ملت اسلام بخواهد، موجوديت خود را حفظ كند و به انجام رسالت عظيم خود در ميان ملت­ها توفيق يابد، عواملي جز برقراري وحدتي فراگير، در سايه بازگشت به اسلام واقعي در پيش ندارد، زيرا در جهان امروز هيچ قدرتي به فكر او نبوده و ملت اسلام صرفا بايد به فكر خويش باشد، و از اين همه تجربيات تلخ درس گرفته و اختلاف و تفرقه افكني را كنار زده و در انديشه وحدت و ايجاد امت واحده با گسترش و تعليم اصول و ارزشهاي اسلامي و ارتقاء سطح آگاهي و معرفت و ايمان باشد. در اين صورت است كه نيروي حق ظهور كند و پيكره باطل را بسوزاند.

پس بر هر مسلمان دينداري لازم است براي حفظ خود و وحدت جامعه از هر گونه دفاع و تفرقه كه موجب دو دستگي هر حزب­گرايي مي­شود دوري جسته و ديگران را از اين عمل نهي كنند.

وحدت اسلامي يك وظيفه ديني است كه خداوند بر ما واجب كرده است وعوامل مختلفي مردم يك جامعه را با هم متحد مي­سازد كه در اين تحقيق به عوامل مؤثر در ايجاد همبستگي ملي و مشاركت عمومي از ديدگاه قرآن و روايات پرداخته شده است.

كليد واژه: وحدت، اتحاد، انسجام، ملي، اسلام.