الهي! از نزديك نشانت مي­دهند و برتر از آني، وز دورت مي­پندارند و

 نزديكتر از جاني، موجود نفس­هاي جوانمرداني، حاضر دلهاي ذاكراني.

الهي! گهي به خود نگرم، گويم از من زارتر كيست؟ گهي به تو نگرم

 گويم از تو بزرگوارتر كيست؟ گاهي به طينت خود افتد نظرم گويم كه

 من از هر چه به عالم بترسم چون از صفت خويشتن اندر گذرم، از

 عرش همي به خويشتن درنگرم.

خداوندا! كار آن كس كند كه تواند وعطا آن كس بخشد كه دارد، پس

 رهي چه دارد و چه تواند؟ چون تواناي تو كه را توانست ودر ثناء تو كه

 را زبانست و بي مهر تو كه را سرور جانست؟

چه غم دارد او كه تو را دارد؟ كه را شايد او كه تو را نشايد؟ آزاد آن

 نفس كه به ياد تو يازان و آباد آن دل كه به مهر تو نازان و شاد آن كس

 كه با تو در پيمان از غير جداشدن سر مي دانست كار آن دارد كه با تو

 در پيمانست.

منبع: مناجات نامه خواجه عبدالله انصاري.