نهم ذي الحجه روز عرفه

عرفات نام جايگاهي است كه حاجيان در روز عرفه (نهم ذي الحجه)در آنجا توقف مي­­كنند و به دعا و نيايش مي­پردازند و پس از برگزاري نماز ظهر و عصر به مكه مكرمه باز مي­گردند. وجه تسميه آن را چنين گفته­اند كه جبرئيل (عليه السلام) هنگامي كه مناسك حج را به حضرت ابراهيم مي­آموخت، چون به عرفه رسيد به او گفت«عرفت»واو پاسخ داد، آري. از اين رو، به اين نام خوانده شد. و نيز گفته­اند سبب آن اين است كه مردم از اين جايگاه به گناه خود اعتراف مي­كنند و بعضي آن را جهت تحمل درد و رنجي مي­دانند كه براي رسيدن به آن بايد متحمل شد؛ چرا كه يكي از معاني «عرف» صبر و شكيبايي و تحمل است.

عرفات سرزمين بسيار مقدسي است كه خداوند كريم، آنجا را براي ضيافت و پذيرايي از ميهمانان خود مقرر فرموده و سفره خاص انعام و اكرامش را در دامن«كوه رحمت» گسترانيده و از كافه ميهمانانش، دعوت به عمل آورده كه در ساعت معين همه با هم بر گرد خوان نعمت بي دريغش بنشينند و از بحر مواج كرم و رحمت بي­كرانش به قدر ظرفيت و استعداد خويش برخوردار­گردند.

عرفه، سرزمين عشق است و شور؛ نور است و سرور؛ توبه است و تقوا؛ ارتباط است و اتصال؛ درد است و درمان؛ خداي است خدا و رحمت او، كه در انتظار رهپويان راه رسول الله است.

در عرفات است كه آدمي به خود و خدايش معرفت پيدا مي­كند و درهاي سعادت و نيك بختي را به روي خود مي­گشايد.

در روز عرفه است كه انسان ضمن نيايش با خداي خويش، از او بخشايش و آمرزش مي­گيرد.

صحراي عرفات جلوه­گاه خداشناسي و خودسازي امام حسين(عليه السلام)

 حضرت سيدالشهدا، امام حسين(عليه السلام)، بعدازظهر روز عرفه همراه با فرزندان وگروهي از اصحاب از خيمه­هاي خود در صحراي عرفات بيرون آمدند، و روي به دامن«كوه رحمت»نهادند ودر سمت چپ كوه، روي به كعبه، همايشي تشكيل دادند، كه موضوع آن به مناسبت روز عرفه(روز شناخت)،شناخت و سازندگي بود. اين همايش، تنها جنبه علم و معرفت نداشت، بلكه شناخت توأم با عمل وسازندگي وتزكيه وخودسازي بود و فهرست مهمترين مطالب آن عبارت بودند از:

1- شناخت خدا وصفات الهي.

2-شناخت خود يا خودشناسي.

3- شناخت جهان.

4-شناخت آخرت.

5-شناخت پيامبران.

6-خودسازي با صفات الهي.

7-پرورش نفس با كمالات الهي.

8-توبه و بازگشت به خداي مهربان.

9-دور كردن صفات نكوهيده از خود با تسبيح پروردگار.

10-فراگيري راه تعليم و تربيت از خدا.

11-شناخت ودرخواست بهترين مسئلت ها.

12-تبديل خودپرستي نفس به خداپرستي.

13-تبديل خودبرتربيني نفس به تواضع وفروتني.

14-تبديل خودخواهي نفس به ايثار وغير خواهي.

15-تعليم مفاهيم وادبيات قرآن.

روز عرفه،تفسير آشكاري را به روي دلها مي­گشايد و مي­گويد كه حسين(عليه السلام) از كدام سرچشمه عرفان مي­نوشيد، كه آنچنان با لب تشنه در كربلاي پربلا شهيد مي­شود.

آب­هاي همه درياها، اشك­هاي همه چشم ها، چه قدر پر حسرت­اند در برابر دريا دلي حسين(عليه السلام) عرفه، مارا به ياد رأفت حسين  و رحمت خدا مي­اندازد.هر كس با كوله اي از دغدغه­هاي نگفته و زمزمه­هاي پنهاني، رو به سمت ساعت­هاي بخشودگي مي­آيد واز پروردگار خويش آمرزش مي­گيرد.

«خدايا، تو نعمت دادي، احسان كردي، زيبايي بخشيدي، فضيلت دادي، روزي عنايت كردي، توفيق دادي، پناه دادي، حمايتم كردي  واز گناهانم پرده پوشي كردي.

خداي من،

اگر آنچه تو از من مي داني، ديگران نيز مي دانستند، هرگز به روي من نگاه نمي كردند وطردم مي نمودند، ولي تو همواره پرده پوشي كردي.

اما من، بد كردم، غفلت ورزيدم، پيمان شكني كردم، وعده­هاي عمل نكرده داشتم وگناه­ها نمودم، ولي خدايا، من توبه كردم و به درگاهت برگشته­ام. مي­دانم كه با آغوش باز از من استقبال مي­كني. چون هر چه باشد، تو خداي مني». 

(فصلنامه فرهنگي-اجتماعي هدي ،شماره 12، ص52-51)