سيماي امام موسي كاظم (عليه السلام)

سيمايي درخشان، شانه­اي پهن، رنگي سبزه، مويي سياه و محاسني پر­پشت و انبوه داشت. شأني والا، دستي گشاده، زباني گويا، و اراده­اي استوار، در عباده كوشا، شب زنده­دار، راز و نيازش بسيار، سجده­اش طولاني، اشكش از خوف خدا جاري و استغفارش بيشمار. مكرر دعا مي­كرد و مي­گفت:«خدايا هنگام مرگم به من آسايش ده و موقع حساب عفوم كن. پروردگارا گناه بنده تو بزرگ است اما چه نيكوست گذشت و بخشش تو.»

با خانواده خود فوق­العاده مهربان بود و نسبت به خويشان خود محبت بسيار داشت . به فقرا سركشي مي­كرد و شبانه پول ، نان، خرما وآرد براي آنان مي­برد، در حالي كه آنها هرگز او را نديده بودند و نمي­دانستند اين محبت و لطف، از كجا واز سوي چه كسي سرچشمه مي­گيرد.

آري، اين است سيماي پيشواي هفتم ما، حضرت موسي بن جعفر(عليه السلام).

نام و نشان امام

نام آن حضرت موسي و كنيه مشهورش ابوالحسن و ابوابراهيم و لقب معروف وي كاظم است. پدر بزرگوارش امام ششم، حضرت صادق (عليه السلام)، و مادر گرامي وي حميده است.

امام موسي كاظم(عليه السلام) روز يكشنبه هفتم صفر 128 ه ق .در ابواء(محلي بين مكه و مدينه) متولد شد. نوزده يا بيست سال از عمر خود را با پدر خويش گذراند و پس از رحلت پدر بزرگوارش جانشين او شد. سي و پنج سال دوره امامت آن امام بود.

از خلفاي بني عباس، منصور ، مهدي، هادي و هارون الرشيد عباسي معاصر دوره امامت آن حضرت بوده­اند. حضرت موسي بن جعفر در پانزدهمين سال حكومت هارون الرشيد به وسيله سندي بن هاشك در زندان هارون مسموم شد و در بيست وپنجم رجب 183 ه. ق در سن پنجاه و چهار سالگي به شهادت رسيد.

پيكر مطهر حضرت موسي بن جعفر (عليه السلام) در غرب بغداد، در محلي به نام مقابر قريش، مدفون است. در جوار وي پيكر مطهر امام نهم، حضرت امام محمد تقي(عليه السلام) نيز مدفون شده است. كه اكنون قبه و بارگاه اين دو امام،  به نام كاظمين، زيارتگاه اهل ايمان و تجلي گاه معنويت و روحانيت است.

كلام امام:

بر سر دو راهي

انسان مؤمن با بينش خاص خود كه از ايمان سرچشمه گرفته است، راه صواب و خطا يا ره صواب­تر را به خوبي تشخيص مي­دهد وقاطعانه تكليف خود را مشخص مي­كند. اما بعيد نيست كه گاهي بر سر دو راهي قرار گيرد وتشخيص بهتر براي او مشكل باشد. اينجاست كه بايد علامتي در كار باشد، كه از روي آن علامت بتواند بهترين راه را انتخاب و به آن عمل كند اينك حضرت موسي بن جعفر (عليه السلام)در اين باره علامتي بيان مي­فرمايند:

إذا مَرَّ بِكَ أمْرانِ لا تَدري أيَّهُما خَيرٌ وَأصْوَبُ،فَانْظُرْ أيَّهما أقْرَبُ إلي هَواكَ فَخالِفْهُ ،فَإنَّ كَثيرَ الصَّوابِ في مُخالِفةِهَواكَ.(تحف العقول،ص398)

هر گاه دو كار براي تو پيش آيد كه نمي­داني كدام يك از آنها بهتر و درست­تر است، بنگر كدام يك از آنها به هوي وهوس تو نزديكتر است و مخالفت آن كن ، زيرا راستي و درستي بسيار در مخالفت هوي وهوس تو خواهد بود.