، « معصومه شكري » مبلغ و استاد حفظ حوزه اظهار داشت: رفتار اولياء خدا نيز اهميت و جايگاه نماز را بيان مي‌كند. نماز جزئي از برنامه انبياء بوده است. حضرت عيسي(ع) در گهواره مي‌گويد: خداوند من را تا زنده هستم به نماز و زكات سفارش كرده است. پيشوايان معصوم ما هنگام نماز رنگ خود را مي‌باختند و مي‌فرمودند: وقت اداي امانت الهي و حضور در پيشگاه الهي است.
وي افزود: گرچه بعضي نماز را به طمع بهشت يا ترس از عذاب جهنم مي‌خوانند اما اميرالمومنين(ع) نماز را نه براي تجارت يا سپري از آتش بلكه به خاطر شايستگي خدا براي عبادت انجام مي‌دهد. براي اهتمام به اين برنامه‌ي سازنده، اسلام به پدران و مادران سفارش كرده كه اطفال خود را قبل از بلوغ به هر نحو وادار به نماز كنند و گاهي هم بخاطر بي‌اعتنايي‌شان از خود خشونت نشان دهند.
خانم شكري بيان كرد: حكمت و فلسفه وجوب نماز ازمنظر امام رضا(ع) اين است كه حضرت فرمودند: به درستي كه حكمت وجوب نماز، اقرار به پروردگاري خداوند عزوجل و كنار گذاردن شركايي كه براي خداوند قرار داده شده، و پيش روي خداوند جبار ايستادن همراه با اقرار و اعتراف به تقصير و خواري و ناداري و بي‌چيزي و افتادگي خود و درخواست از گناهان گذشته و نهادن صورت و پيشاني خود به جهت تكريم خداوند و در هيچ حال از خداوند غافل نباشد.
وي خاطر نشان كرد: سرّ كلي نماز عبارتند از: خشوع: تواضع قلبي است در مقابل خضوع كه ظاهري است. امام صادق(ع) مي‌فرمايد: خداوند نماز را فرض كرد تا مردم خشوع كنند. حضرت فاطمه زهرا(س) خداوند نماز را فرض كرد تا مردم تكبر نكنند. اگر انسان در نماز خاشع نشود در مقابل امام زمان(ع) هم خاشع نمي‌شود چون كبري كه شيطان گرفتارش شد كبر در مقابل انسان كامل بود. طهارت: پيامبر اكرم(ص) مي‌فرمايد: نماز مثل نهر آبي در خانه است. نماز سبب آمرزش گناهان و زدودن آثار لغزش‌ها است. خداوند در قرآن پس از دستور به نماز مي‌فرمايد: نيكي‌ها و بدي‌ها را از بين مي‌برد.