« زینب فقیهی » مدیر حوزه و استاد دانشگاه اظهار داشت: بشر در جامعه‌اي زندگي مي‌كند كه همه‌ي افراد آن از يك سطح اجتماعي برابري برخوردار نيستند. تفاوت سطح زندگي‌ها يك واقعيت اجتماعي است. اين واقعيت، پديده‌ي مقايسه اجتماعي را بوجود مي‌آورد. مقايسه اجتماعي يعني: سنجش موقعيت خود با وضعيت ديگران؛ انسان مايل است خود را ارزيابي كند و موقعيت خود را در تفاوت‌هاي اجتماعي شناسايي نمايد. ره آورد اين مقايسه يا شادماني و رضايت از زندگي همراه با اميد و پويايي است و يا ناخرسندي و نارضايتي از زندگي همراه با نا اميدي و ناتواني است.
وي افزود: انواع مقايسه عبارتند از: صعودي، يعني سنجش وضعيت خود با كساني‌كه در موقعيت برتري قرار دارند و مقايسه نزولي، يعني سنجش وضعيت خود با كساني‌كه در موقعيت پايين‌تري قرار دارند. اگر از مقايسه صعودي در امور مادي استفاده شود سطح رضايت از زندگي كاهش مي‌يابد. اگر از مقايسه نزولي استفاده شود سطح رضايت از زندگي افزايش مي‌يابد. مقايسه صعودي سبب بزرگ نمايي داشته‌هاي ديگران مي‌شود.
مدير حوزه خاطر نشان كرد: مقايسه صعودي پيامدهايي دارد كه به طور مستقيم بر سطح رضايت از زندگي تاثير مي‌گذارد. يكي از اين پيامدها حزن و اندوه است. حزن و اندوه حتي ممكن است تشديد شده و به افسردگي منجر شود. اندوهي كه بي‌دليل، شديد و طولاني باشد افسردگي به همراه دارد. پيامد ديگر آن حسرت، حسادت و محروميت از چشيدن حلاوت ايمان است. براي اصلاح وضعيت بايد انديشه، رفتار و هيجان را با معيارها و موازين عقل تنظيم كرد. اگر انديشه انسان بر اساس واقعيت‌هاي آفرينش تنظيم شود و عواطف و رفتارهاي او نيز در همين راستا بروز كند، مقايسه صعودي رخت بر مي‌بندد و انسان به زندگي توام با آسايش رواني، شادماني و رضامندي دست مي‌يابد.
وي بيان كرد: مقايسه نزولي اگر در امور مادي باشد تاثيرات بسيار خوبي بر زندگي افراد و بر روان آن‌ها خواهد گذاشت. اين مقايسه يكي از عوامل شادكامي و رضامندي است. به همين جهت يكي از توصيه‌هاي دين به پيروان خود استفاده از مقايسه نزولي است. پيامدهاي مقايسه نزولي عبارتند از: سپاس‌گزاري: سپاس مربوط به نعمت‌ها است و سپاس‌گزاري هنگامي شكل مي‌گيرد كه نعمتي وجود داشته باشد و آن نعمت موجود شناخته شده باشد.
خانم فقيهي افزود: پيامد ديگر مقايسه نزولي: كوچك سازي سختي‌ها: يكي از عوامل موفقيت در زندگي برخورداري از هنر كوچك سازي سختي‌ها با ياد آوري سختي‌هاي بزرگ‌تر است. هنگام بروز سختي‌ها انسان تصور مي‌كند كه از قلمرو حمايتي خداوند خارج شده است ولي وقتي انسان باور كند خداوند حاضر و ناظر است و او را مي‌بيند خواهد دانست هرگاه لازم باشد به فريادش خواهد رسيد. و اوست كه صدايش را مي‌شنود. اين گونه است كه انسان‌هاي رشد يافته در سخت‌ترين شرايط زندگي نيز آرام و مطمئن هستند.