آيت الله سيد حسن مدرس در سال 1278 ه ق در «سرابه كچو» از توابع اردستان به دنيا آمد. او پس از رشد ونمو، به تحصيل علوم ديني در قمشه واصفهان ونجف اشرف پرداخت تا سرانجام در سال 1289 شمسي از طرف علماي نجف اشرف به عنوان مجتهد درجه اول (بر اساس متمم قانون اساسي ) براي نظارت به مصوبات مجلس وتطبيق آن با اسلام ، وارد دوره دوم مجلس شورا شد.

او از اين پس با اينكه در متن سياست بود، وشخصيتها و رجال با او در رفت وآمد بودند، هرگز ساده زيستي وخوي طلبگي خود را از دست نداد.

در اين باره«ملك الشعرائ» مي نويسد:روزي وكلاي مجلس براي شركت در دوره دوم مجلس، به طرف مجلس حركت مي­كردند وديده شد كه سيدي به ظاهر ضعيف، اثاثيه­ي مختصر خود را بر گاري تك اسبه­اي نهاده وخود هم بر آن مركب سوار است، و به سوي تهران براي شركت در مجلس حركت كرد. اين مرد عجيب سيد حسن مدرس بود.

يحيي دولت آبادب مي­نويسد:«مدرس روي گليمي مي­نشست و منقل آتشي با چند كتاب در كنارش بود. هر كس وارد مي­شد وداراي هر مقامي بود، مي­بايست روي همان گليم بنشيند.»

حسين مكي مي­نويسد:«براي عزت نفس مدرس، همين بس كه در زندان مثل ساير زندانيان نبود كه از بستر زندان استفاده كند؛ بلكه در تمام مدت حبس، هنگام خواب عمامه­ي خود را به زير سر مي­نهاد ودر زير عباي خود مي­خفت.»

او در عين اينكه پارسايي بزرگ بود، در صحنه سياست حضور چشمگيري داشت كه به عنوان ركن اصلي مجلس شورا به شمار مي­رفت.نوكران اجنبي همچون رضاخان، در صدد بودند او را از صحنه خارج كنند؛ ولي او مثل كوه ايستادگي مي­كرد واز صحنه خارج نمي­شد.

مدرس در زندان(خواف) براي دوستانش چنين پيام فرستاد: به زودي دوران حبس تمام شده وپس از آزادي، مبارزات خود را با انگليس و رضاخان از سر مي­گيرم واين بار چنان پيش مي روم كه يا كار رضاخان را يكسره كنم، يا جان خود را در اين راه از دست بدهم».

همين پيام به گوش رضاخان رسيد و دستور قتل آن قهرمان مبارز را صادر كرد.

منبع:سيماي بزرگان،لطيف راشدي، ص78